پارکینسون از چه سنی شروع میشود ؟

۱۴۰۲-۰۹-۰۹آخرین بروزرسانی: ۱۴۰۲-۰۹-۰۹

0 زمان تقریبی مطالعه 3 دقیقه

در این مقاله شما خواهید خواند

پارکینسون: سن شروع بیماری

با توجه به تحقیقات علمی، پارکینسون بیشتر در افراد بالای ۶۰ سال شروع می شود. اما این بیماری می تواند در سنین جوانتر نیز ظاهر شود. در واقع، حدود ۵ تا ۱۰ درصد از موارد پارکینسون در افراد زیر ۵۰ سال رخ می دهد. این نوع پارکینسون، که به عنوان پارکینسون جوانان شناخته می شود، معمولاً در سنین ۲۰ تا ۴۰ سال شروع می شود. این مطلب جنبه آموزشی و اطلاع رسانی دارد، در صورت مشکل به دکتر مغز و اعصاب مراجعه کنید.

علت دقیق شروع پارکینسون هنوز مشخص نیست، اما تحقیقات نشان می دهد که عوامل ژنتیکی و محیطی هر دو نقش مهمی در بروز این بیماری دارند. برخی از موارد پارکینسون به وراثت برمی گردد و در خانواده هایی که افرادی با این بیماری وجود دارند، خطر ابتلا به پارکینسون بیشتر است. همچنین، برخی عوامل محیطی مانند تماس با مواد شیمیایی مضر، استفاده از مواد مخدر و تعرض به آلودگی هوا نیز می توانند عوامل خطر برای بروز پارکینسون باشند.

علاوه بر این، تحقیقات نشان می دهد که جنسیت نیز می تواند نقشی در سن شروع پارکینسون داشته باشد. مطالعات نشان می دهد که مردان در معرض خطر بیشتری برای بروز پارکینسون قرار دارند و همچنین سن شروع آنها نیز معمولاً کمتر از زنان است.

با توجه به اینکه پارکینسون یک بیماری مزمن است، درمان آن معمولاً برای کنترل علائم و کاهش تاثیرات آن است. درمان های مختلفی برای پارکینسون وجود دارد، از جمله داروها، فیزیوتراپی، تغییرات در سبک زندگی و در برخی موارد، جراحی.

علایم اولیه پارکینسون

علائم اولیه پارکینسون معمولاً در سنین بالغین ظاهر می‌شوند، اما در برخی موارد نیز ممکن است در سنین جوانتر آغاز شود. این بیماری به طور معمول در افراد بالای ۶۰ سال رخ می‌دهد، اما حدود ۵ تا ۱۰ درصد از موارد پارکینسون در افراد جوانتر از این سن هم رخ می‌دهد.

علائم اولیه پارکینسون ممکن است به طور آرام و پیوسته ظاهر شوند و در ابتدا ممکن است به عنوان علائم غیرمشخص تشخیص داده شوند. برخی از علائم اولیه پارکینسون عبارتند از:

1. لرزش: لرزش یکی از علائم شایع پارکینسون است. این لرزش معمولاً در دست‌ها، پاها، صورت و لب ها ظاهر می‌شود. در ابتدا، لرزش ممکن است تنها در یک طرف بدن ظاهر شود و سپس به طرف دیگری از بدن گسترش یابد.

2. سفتی عضلانی: سفتی عضلانی نیز یکی از علائم اولیه پارکینسون است. افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است احساس کنند که عضلات آنها سفت و چنگالی شده است و حرکت آزادی ندارند.

3. کاهش توانایی حرکتی: افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است دچار کاهش توانایی حرکتی شوند. آنها ممکن است مشکلاتی در حرکت کردن، راه رفتن، تعادل و حتی صحبت کردن داشته باشند.

4. مشکلات تعادل: افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است دچار مشکلات تعادل شوند و به سختی بتوانند تعادل خود را حفظ کنند. این مشکلات می‌تواند باعث سقوط و آسیب دیدن فیزیکی شود.

5. مشکلات صحبت کردن: افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است دچار مشکلاتی در صحبت کردن شوند. آنها ممکن است صدای خود را ضعیف کنند، کلمات را به هم بریزند و یا با مشکلات تلفظی مواجه شوند.

تشخیص پارکینسون

تشخیص پارکینسون معمولاً بر اساس علائم بالینی و تاریخچه بیماری انجام می شود. اما برای تأیید تشخیص و اطمینان از عدم وجود بیماری های دیگر، برخی آزمایشات و تست ها نیز ممکن است لازم باشد.

یکی از آزمایشات معمول برای تشخیص پارکینسون، آزمایش تست دوپامین است. در این آزمایش، دوپامین که یک نوع ماده شیمیایی در مغز است، به بیمار تزریق می شود و سپس با استفاده از تصویربرداری مغزی، فعالیت دوپامین در مغز بررسی می شود. اگر سطح دوپامین در مغز کاهش یابد، این می تواند نشان دهنده وجود پارکینسون باشد.

آزمایشات خون نیز می توانند به تشخیص پارکینسون کمک کنند. در این آزمایشات، سطح برخی مواد شیمیایی در خون بررسی می شود که می تواند نشان دهنده وجود التهاب و تغییرات شیمیایی در بدن باشد که ممکن است با پارکینسون مرتبط باشد.

علاوه بر آزمایشات خون و تست دوپامین، تست های دیگری نیز برای تشخیص پارکینسون وجود دارد. برای مثال، آزمایشات تصویربرداری مغزی می توانند نشان دهنده تغییرات ساختاری در مغز باشند که ممکن است با پارکینسون مرتبط باشند. همچنین، آزمایشات عصب شناسی می توانند نشان دهنده تغییرات در عملکرد عصبی و عضلانی باشند که ممکن است با پارکینسون مرتبط باشند.

در نهایت، برای تشخیص نهایی پارکینسون، مشاوره با یک پزشک تخصصی در این زمینه ضروری است. پزشک می تواند بر اساس علائم بالینی، تاریخچه بیماری و نتایج آزمایشات، تشخیص نهایی را قرار دهد و برنامه درمانی مناسب را تعیین کند.