بیماری پارکینسون چگونه ایجاد میشود ؟

2023-11-29آخرین بروزرسانی: 2023-11-30

0 زمان تقریبی مطالعه 4 دقیقه

در این مقاله شما خواهید خواند

علایم و نشانه های بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون یک بیماری عصبی مزمن است که تأثیرات جدی بر روی حرکت و کنترل عضلات افراد دارد. این بیماری به طور عمده با علائمی همچون لرزش، سفتی عضلانی، کمبود حرکت و عدم توازن همراه است. در این بخش، به بررسی علایم و نشانه های بیماری پارکینسون می پردازیم.این مطلب جنبه آموزشی و اطلاع رسانی دارد، در صورت مشکل به دکتر مغز و اعصاب مراجعه کنید.

یکی از علائم اصلی بیماری پارکینسون، لرزش است. افراد مبتلا به این بیماری ممکن است تجربه کنند که دستان، پاها، صورت یا حتی صداشان لرزش می کند. این لرزش معمولاً در حالت استراحت بیشتر است و با حرکت کردن عضلات کاهش می یابد. این لرزش می تواند تا حدی شدید باشد که برای فرد مبتلا به آن دشواری در انجام فعالیت های روزمره ایجاد کند.

سفتی عضلانی نیز یکی دیگر از علائم بیماری پارکینسون است. عضلات فرد مبتلا به این بیماری به طور غیرطبیعی سفت و چنگالی می شوند، که می تواند منجر به مشکلات در حرکت و انعطاف پذیری شود. این سفتی عضلانی معمولاً در قسمت هایی از بدن مانند گردن، شانه ها و پاها رخ می دهد و می تواند باعث مشکلات در حرکت کردن و انجام فعالیت های روزمره شود.

کمبود حرکت نیز یکی از نشانه های بیماری پارکینسون است. افراد مبتلا به این بیماری ممکن است تجربه کنند که حرکت هایشان کند و محدود شده است. آنها ممکن است دچار مشکلات در شروع یک حرکت، تغییر جهت یا توقف حرکت شوند. این کمبود حرکت می تواند باعث محدودیت های جدی در زندگی روزمره شود و فرد را از انجام فعالیت های روزمره خود باز دارد.

عدم توازن نیز یکی از علائم بیماری پارکینسون است. افراد مبتلا به این بیماری ممکن است دچار مشکلات در حفظ تعادل خود شوند و در نتیجه سقوط کنند. این عدم توازن می تواند خطرناک باشد و باعث آسیب های جدی مانند شکستگی استخوان ها یا ضربه به سر شود.

در این بخش، به بررسی علایم و نشانه های بیماری پارکینسون پرداختیم. لرزش، سفتی عضلانی، کمبود حرکت و عدم توازن از جمله علائم اصلی این بیماری هستند. این علائم می توانند تا حدی شدید باشند و برای فرد مبتلا به آن دشواری های زیادی ایجاد کنند. در بخش بعدی، به علت ایجاد بیماری پارکینسون خواهیم پرداخت.

علت های بیماری پارکینسون

علت اصلی بیماری پارکینسون هنوز به طور کامل مشخص نشده است. با این حال، تحقیقات نشان می‌دهد که چندین عامل می‌توانند در ایجاد این بیماری نقش داشته باشند. یکی از این عوامل، عوامل ژنتیکی است. برخی از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون ژن‌های خاصی را به ارث می‌برند که می‌تواند احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش دهد. این ژن‌ها معمولاً در تولید پروتئین‌هایی که در عملکرد سلول‌های عصبی نقش دارند، دخیل هستند.

بیشتر بخوانید: آیا آسپرین باعث خونریزی مغزی می‌شود؟

عوامل محیطی نیز می‌توانند در ایجاد بیماری پارکینسون تأثیرگذار باشند. برخی از مواد شیمیایی مانند روتنون و پاراکوات معروف به عوامل شیمیایی است که می‌توانند باعث آسیب به سلول‌های عصبی شوند. همچنین، برخی از عوامل محیطی مانند آلودگی هوا و مواد سمی می‌توانند به طور غیرمستقیم باعث ایجاد بیماری پارکینسون شوند.

علاوه بر این، کمبود دوپامین نیز به عنوان یک عامل مهم در بروز بیماری پارکینسون شناخته شده است. دوپامین یک نوترانسمیتر است که در انتقال سیگنال‌های عصبی در مغز نقش دارد. در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، سلول‌های عصبی مسئول تولید دوپامین تخریب می‌شوند، که منجر به کاهش سطح دوپامین در مغز می‌شود. این کاهش سطح دوپامین باعث اختلال در حرکت و کنترل عضلات می‌شود.

به طور کلی، بیماری پارکینسون به دلیل ترکیبی از عوامل ژنتیکی، محیطی و نقص در تولید دوپامین ایجاد می‌شود. با این حال، هنوز بسیاری از جوانب این بیماری ناشناخته است و نیاز به تحقیقات بیشتر در این زمینه وجود دارد.

روش های درمان بیماری پارکینسون

یکی از روش های درمانی متداول برای بیماری پارکینسون، مصرف داروهای ضد پارکینسونی است. این داروها به منظور افزایش سطح دوپامین در مغز استفاده می شوند. برخی از داروهای ضد پارکینسونی شامل لودوپا، کاربیدوپا و پرامیپکسول هستند. این داروها می توانند بهبود قابل توجهی در علائم بیماری پارکینسون ایجاد کنند، اما ممکن است باعث عوارض جانبی ناخوشایندی مانند ترمور، اختلالات خواب و اختلالات گوارشی شوند.

روش درمان دیگری که برای بیماری پارکینسون استفاده می شود، عمل جراحی عمق مغز است. در این روش، الکترودهایی در منطقه مغزی به نام هسته سابتالامیک پارس کامپکتا کاشته می شوند. این الکترودها به منظور تحریک مستقیم سلول های عصبی استفاده می شوند و می توانند بهبود قابل توجهی در علائم بیماری پارکینسون ایجاد کنند. این روش معمولاً برای بیمارانی که به داروهای ضد پارکینسونی پاسخ نمی دهند مناسب است.

علاوه بر این، فیزیوتراپی و تمرینات فیزیکی نیز می توانند به عنوان روش های درمانی مکمل برای بیماری پارکینسون مورد استفاده قرار گیرند. این تمرینات می توانند بهبود قابل توجهی در تعادل، قدرت عضلات و حرکت عمومی بیماران ایجاد کنند. همچنین، تمرینات روانشناختی مانند تمرینات حافظه و تمرینات شناختی نیز می توانند به بهبود عملکرد شناختی بیماران کمک کنند.

در نهایت، روش های درمانی دیگری مانند تغییرات در رژیم غذایی و مکمل های گیاهی نیز ممکن است در کنترل علائم بیماری پارکینسون موثر باشند. برخی از تحقیقات نشان داده اند که مصرف مکمل هایی مانند کوئنزیم Q10 و گرین تی قابلیت بهبود علائم بیماری پارکینسون را دارند. همچنین، مصرف مواد غذایی غنی از آنتی اکسیدان ها مانند میوه ها و سبزیجات نیز می تواند به بهبود علائم بیماری کمک کند.