دهان و دندان

آیا برای نصب دندان مصنوعی نیاز به جراحی است؟

آیا نصب دندان مصنوعی نیاز به جراحی دارد؟ راهنمای جامع

پاسخ به این پرسش کلیدی به نوع پروتز و روشی که برای جایگزینی دندان‌های از دست رفته انتخاب می‌کنید، بستگی مستقیم دارد. برخی روش‌ها کاملاً غیرتهاجمی هستند، در حالی که برخی دیگر نیازمند یک یا چند مرحله جراحی برای دستیابی به نتیجه‌ای پایدار و دائمی می‌باشند. در ادامه، سه روش اصلی به تفصیل بررسی می‌شوند.

قیمت دندان مصنوعی در تهران (جدول هزینه)

روش اول: پروتز قابل جابه‌جایی (دست دندان متحرک)

این روش که به عنوان “دست دندان” نیز شناخته می‌شود، سنتی‌ترین و کاملاً غیرجراحی‌ترین راهکار برای جایگزینی دندان‌هاست.

  • فرآیند کار: در این روش (چه برای دست دندان کامل که جایگزین تمام دندان‌های یک فک می‌شود و چه برای پروتز پارسیل متحرک که جای خالی چند دندان را پر می‌کند)، فرآیند با قالب‌گیری دقیق از لثه و دندان‌های باقیمانده آغاز می‌شود. پس از ساخت پروتز در لابراتوار، مستقیماً و بدون نیاز به هیچ‌گونه عمل جراحی در دهان قرار می‌گیرد. ثبات این پروتزها از طریق تکیه بر بافت لثه و در مدل‌های پارسیل، توسط گیره‌های فلزی یا همرنگ لثه که به دندان‌های مجاور متصل می‌شوند، تأمین می‌گردد.
  • مزایا و معایب: بزرگترین مزیت این روش، عدم نیاز به جراحی و هزینه پایین‌تر آن است. اما از معایب آن می‌توان به ثبات کمتر نسبت به روش‌های ثابت، احتمال تأثیر بر تکلم یا حس چشایی در ابتدا، و نیاز به خارج کردن و تمیز کردن روزانه اشاره کرد.

روش دوم: پروتز ثابت بر پایه ایمپلنت دندانی

این روش مدرن‌ترین و بادوام‌ترین راهکار برای جایگزینی دندان است و مستلزم انجام عمل جراحی می‌باشد.

  • فرآیند کار: در این شیوه، ابتدا پایه‌هایی از جنس تیتانیوم (که با بدن سازگار است) طی یک عمل جراحی سرپایی و با بی‌حسی موضعی، مستقیماً درون استخوان فک کاشته می‌شوند. این پایه‌ها نقش ریشه دندان را ایفا می‌کنند. پس از جراحی، یک دوره انتظار ۳ تا ۶ ماهه برای “اُسئواینتگریشن” یا جوش خوردن کامل استخوان فک به سطح ایمپلنت ضروری است. این مرحله برای موفقیت بلندمدت ایمپلنت حیاتی است. پس از بهبودی کامل، قطعه‌ای به نام اباتمنت روی ایمپلنت نصب شده و در نهایت، روکش دندانی که کاملاً شبیه به دندان طبیعی است، روی آن قرار می‌گیرد.
  • پیش‌نیازها و مزایا: این روش نیازمند تراکم استخوان کافی در فک است. در صورت عدم وجود استخوان مناسب، ممکن است به جراحی‌های جانبی مانند “پیوند استخوان” نیاز باشد. با وجود نیاز به جراحی، ایمپلنت‌ها حسی کاملاً مشابه دندان طبیعی دارند، از تحلیل رفتن استخوان فک جلوگیری می‌کنند و بالاترین میزان زیبایی و کارایی را ارائه می‌دهند.

روش سوم: بریج یا پل دندانی ثابت

بریج یک راه حل میانی است که بدون نیاز به جراحی استخوان یا لثه انجام می‌شود، اما بر دندان‌های مجاور تأثیر می‌گذارد.

  • فرآیند کار: این روش تنها زمانی قابل استفاده است که در دو طرف ناحیه بی‌دندانی، دندان‌های سالم و مستحکم به عنوان پایه وجود داشته باشند. برای نصب بریج، دندانپزشک ابتدا دندان‌های مجاور (پایه‌ها) را مقداری تراش می‌دهد تا فضای کافی برای قرارگیری روکش ایجاد شود. سپس از ناحیه مورد نظر قالب‌گیری شده و یک پل دندانی یکپارچه (شامل دو روکش برای دندان‌های پایه و یک دندان مصنوعی در وسط) ساخته می‌شود که در نهایت روی دندان‌های تراش‌خورده چسبانده می‌شود.
  • مقایسه با ایمپلنت: بارزترین تفاوت آن با ایمپلنت، عدم نیاز به کاشت پایه فلزی در فک و در نتیجه، عدم نیاز به جراحی است. با این حال، نقطه ضعف اصلی آن، ضرورت تراشیدن دندان‌های سالم کناری است که می‌تواند آن‌ها را در بلندمدت آسیب‌پذیر کند.

خلاصه و نتیجه‌گیری نهایی

  • پروتز متحرک: گزینه‌ای بدون جراحی، سریع و اقتصادی است که با قالب‌گیری و قرارگیری روی لثه انجام می‌شود اما ثبات و راحتی کمتری دارد.
  • پروتز ثابت بر پایه ایمپلنت: بهترین گزینه از نظر دوام، زیبایی و حفظ سلامت استخوان است اما نیازمند جراحی برای کاشت پایه در فک و صرف زمان و هزینه بیشتری است.
  • بریج ثابت: راهکاری بدون جراحی استخوان است اما به قیمت تراشیدن دندان‌های سالم مجاور تمام می‌شود و طول عمر آن معمولاً کمتر از ایمپلنت است.

انتخاب نهایی بین این روش‌ها به وضعیت سلامت دهان، تعداد دندان‌های از دست رفته، میزان بودجه و تمایل بیمار به انجام عمل جراحی بستگی دارد.

لیست پزشکان مرتبط:

دیدگاه و سوال خود را مطرح کنید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا